Een chique dik rood koord, met gouden uiteinden. Hangend tussen twee chique zuilen.
Net als in Hollywood.
Op een chique première. Van een steengoede film. Die alle recensies haalt en de gouden Oscar wint.
Met prachtige acteurs en nog mooiere actrices. De rijkdom glinstert. De jurken knallen.
Het uiterlijk verfijnt.
Voor zo’n koord staan wij:
Mijn dochter en ik.
Net zo chique. Net zo bloedrood. Net zo glinsterend, met die gouden uiteinden.
Wij zijn niet in Hollywood.
Maar we staan wel middenin in een slechte film. Die alle recensies haalt en door iedereen wordt bejubeld en toegejuicht.
Wij zijn geen mooie actrices, waarbij alles glinstert en blinkt.
Met een verfijnt uiterlijk.
Hoewel ik mijn dochter de mooiste vrouw op aarde vindt. Maar dat telt in deze wereld denk ik niet meer mee.
We kijken naar het koord. Het hangt voor onze heupen. Erachter zitten mensen, jong en oud, gezellig lachend en pratend, achter een kopje koffie.
En soms met lekker gebak. Het water loopt ons in de mond. De behoefte aan koffie is voor ons beiden groot. (het is wel mijn dochter. Sommige eigenschappen kun je niet voorkomen dat je kinderen die overnemen😊)
We doen of we gek zijn. Tenslotte is dit de meest oer Hollandse winkel van Nederland. En ze hebben lekkere rookworsten.
Naast het sta tafeltje staat een jonge vrouw. Met een apparaatje in de hand. Om te scannen. Het teken van QR.
Maar wij dragen geen teken van QR. Wij dragen enkel onze eigen blauwdruk. In onze cellen, in onze ziel, in onze geest.
Wij zijn geen product uit de winkelschappen met een QR code, maar puur een menselijk wezen.
Kijk maar, we lopen op twee benen en stralen liefde uit. We ervaren mededogen. Normaal glanzen onze ogen.
Dat doen producten niet. Die liggen in de schappen.
Nu glanzen echter ook onze ogen niet. Ze staan verdrietig.
Vriendelijk zeg ik dat we graag een kopje koffie willen drinken. En ja, zo’n gebakje gaat er toch ook wel in.
Ik leg haar uit dat wij geen QR code hebben en dat ook niet gaan nemen.
Stralend vertelt ze ons dat dit niets uit maakt, als we even de uitslag van de zelftest laten zien.
Ik kijk mijn dochter aan.
Mijn dochter kijkt mij aan.
Samen kijken we de jonge vrouw aan, die werkt bij de winkel met de lekkerste rookworsten.
Zij kijkt ons aan.
Niets vermoedend. Niets ziend. Niets voelend. Naast dat chique rode touw.
Vriendelijk vertel ik haar dat we ook geen zelftest hebben en dat ook niet gaan doen.
“Oh, nou ja, dan bent u hier niet welkom. U kunt hier enkel met een QR code plaats nemen”.
Na deze opmerking wenst ze ons nog een fijne dag…
Ik vraag haar, in een laatste poging om haar gevoel nog te bereiken, of ze beseft wat dit met ons doet.
Of ze beseft dat ze aan het discrimineren is?
Ons buitensluit?
Ze kijkt me aan, zonder blikken of blozen.
Ik kijk haar aan, wel met blikken en blozen.
Van verdriet, van onmacht en van ongeloof. We lopen weg. We zijn niet welkom.
Omdat we ons niet als product laten scannen.
Maar enkel mens willen zijn. Die houden van een ongedwongen kopje koffie.
Het chique touw. Het hangt er treurig. Alle glans verloren.
Het is de grens die is getrokken, tussen eerste-, en tweederangs acteurs. Allemaal spelers in de grootste horrorfilm aller tijden.
Mijn dochter en ik. We lopen weg.
De grote glazen schuifdeuren sluiten zich geruisloos achter onze rug…
Helma Broekman
