Wat er zich in je binnenwereld afspeelt, wil ook in de buitenwereld ervaren worden. We dienen daarbij met zowel ons innerlijk, als ons uiterlijk, op één lijn te zitten.
Juist in deze steeds heftig wordende tijden, is dit van het grootste belang.
Hoe meer we aan de buitenkant een ander gezicht laten zien dan datgene wat we van binnen zijn, hoe groter de kloof in ons zelf.
Het duister houdt van kloven. Het ziet dit het liefst zoveel mogelijk, bij zoveel mogelijk mensen.
Een kloof is als een soort leegte, die niet gevuld is met ons bewustzijn, maar met ons ego. Het vreet energie om onze buitenkant zo mooi mogelijk voor te doen, terwijl we van binnen iets heel anders ervaren.
Dit is een tijd waarin bij veel mensen, steeds sneller en steeds heftiger, de innerlijke kloof groeit.
En hoewel het naar is om te schrijven, kan ik me niet altijd meer aan de indruk onttrekken dat bij velen, er een steeds groter wordende kloof tussen binnen-, en buitenkant ontstaat.
Door zalvende woorden en mooie uitspraken, wordt niet zelden deze kloof verdoezeld.
De buitenkant lijkt steeds belangrijker te worden. Waar de buitenwereld steeds meer lonkt bij de meesten, worden onder andere degenen die niet de beruchte code op hun mobieltje hebben, stilletjes aan, meer gedwongen om zich terug te trekken.
Terug te trekken in zichzelf en misschien ook uit de maatschappij.
Het gaat heel geleidelijk.
Maar toch…
Als het zo doorgaat, komt er een moment waarin slechts de gevaxte medemens alle zogenaamde “vrijheden” kan verwerven en wordt voor de ongevaxte medemens het leven steeds onmogelijker gemaakt.
Zonder het te willen of ooit voor mogelijk gehouden te hebben, is de tweedeling gezaaid.
De volgende logische stap is dat de ongevaxte medemens zich noodgedwongen steeds meer terugtrekt en er speciale plekken worden gecreëerd voor deze “ongehoorzame” mens.
Nu zie je zeker ook bij ongevaxte medemensen echt wel een kloof ontstaan, indien er niet elke dag bewust gewerkt wordt aan zijn binnenwereld.
Zodra verzaakt wordt om aan zelfreflectie te doen en er komt geen groeiend zelfinzicht, dan ontstaat er eveneens een subtiele kloof, die onder een spirituele bedding, het egocentrische gedrag toedekt.
Een kloof die gaandeweg steeds groter wordt.
Het duister houdt, zoals gezegd, van kloven.
En vult deze graag op. Ten koste van het bewustzijn en in een later stadium ook ten koste van de onvoorwaardelijke liefde.
De dieren laten vandaag de dag, ons zoveel zien.
Een zieke hond of een ziek paard. Wat is er toch mee aan de hand?
Lastige (jonge) kinderen. Wat gaat er toch door hen heen?
In plaats van dat in onvoorwaardelijke liefde voor het dier, kind of de medemens wordt gekozen, gaat het eigenbelang voorop.
Een vreemd soort gemakzucht dat de mens niet verder laat kijken, dan zijn neus lang is. En het probleem in de buitenwereld legt. Bij die ander dus.
Er is niets mis met hen die gekozen hebben om zich wel of niet te laten vaxen.
Maar ik houd mijn hart vast. Om wat komen gaat. En nog staat te gebeuren.
Zoveel onschuldige mensen die vol vertrouwen hun gezondheid in handen van anderen hebben gelegd. Leven op een QR code.
Maar het aller belangrijkste is nog wel dat bij ALLE mensen er momenteel een grote shift plaatsvindt, dat hen dwingt om keihard aan hun binnenwereld te werken, om zodoende hun innerlijke Licht te bewaken.
En dat veel mensen dit uit gemakzucht of gewoonte, onvoldoende doen.
Omdat hun ego absoluut aan alles deel wil nemen in die o zo belangrijke buitenwereld. Terwijl hun binnenwereld in de ijskast wordt gezet.
Met hand en tand dient ons innerlijke Licht beschermd te worden. Ongeacht wat gebeurt. Ongeacht of je wel of niet de prik genomen hebt.
Werken aan je binnenwereld, is werken voor het Licht.
Het Licht in jezelf. En het Licht van God.
Onze enige redding om door deze helse tijden heen te komen, is om te voorkomen dat we in onszelf een kloof laten ontstaan.
Een kloof tussen onvoorwaardelijk die ander lief hebben of kiezen voor je ego belang.
De echte tweedeling vindt niet plaats ONDER de mensen, maar IN elk mens zelf.
Helma Broekman
