Lieve Helma,
Vanaf het moment dat het hele corona circus begon, wist ik… nee… Ik weet niet waar het vandaan kwam maar het was er. De prik, dat was geen vraag, ik voelde, ik wist… nee… Ik heb me wat afgezonderd in die tijd, mijn eigen pad gelopen en mijn eigen mensen gekozen en dat ging goed.
Afgelopen jaar ben ik door omstandigheden moeten gaan werken in een reguliere omgeving en heb er slapeloze nachten van gehad. Geprikte collega’s, kinderen uit gezinnen waar iedereen geloofde in de goede bedoelingen van gezondheidszorg en inentingen en de prik en trotse mensen dat ze als eerste de volgende prik hadden gehaald en weer veilig waren voor C. Daarbij zijn mijn drie dochters (studenten) gevaccineerd en was ondanks alles... een goede band met hen belangrijker dan bang zijn voor shedding. Dus ik ben de knuffelige mama gebleven die ik altijd was.
Ik dacht dat ik er wel doorheen zou komen. Nu las ik jouw bericht vandaag en ik krijg er een ongemakkelijk gevoel van. Ik voel me wat moe gestreden. Als het zo is dat ik via shedding ook het mRNA binnen heb…wat ongetwijfeld zo is... wat kan ik dan nog doen? Ben ik dan verloren en overgeleverd aan de goden of is er nog een manier om deze technologische hack in mij te omzeilen?
Ik leef zo puur als ik kan en ik zuiver uit waar ik kan… Wat nu?
Met liefde,
ANTWOORD LICHTKIND
Lieve…….
Ik begrijp je verschrikkelijke dilemma. Dit is echt heel moeilijk.
Je bent beschermd gebleven omdat je niet willens en wetens de grenzen hebt opgezocht voor je eigen plezier maar uit pure moederlijke liefde je dochters knuffelt.
Het LICHT weet dit ook.
Je zou ietsje voorzichtiger kunnen zijn bijvoorbeeld hen te knuffelen op hun kleding maar ik zou het ook niet helemaal weglaten.
Uiteindelijk is natuurlijk alles onze eigen verantwoordelijkheid, maar er zijn wel nuances hierin aan te brengen.
Ik zal volgende week hier dieper met een artikel op ingaan want ik begrijp heel goed hoe moeilijk en hartverscheurend dit is.
Veel sterkte,
Helma
